آدم های کمی هستند که می دانند ،
تنهایی یک نفر حرمت دارد ...
همین طور بی هوا سرشان را پایین نمی اندازند
و بپرند وسط تنهایی آن فرد !
چون خوب می دانند که اگر آمدند ،
باید بمانند ؛
تا آخرش باید بمانند ؛
آنقدر که دیگر تنهایی وجود نداشته باشد ..
و گرنه مسافرها همیشه موقع خداحافظی ،
تنهایی را هزار برابر می کنند !


{ علیرضا اسفندیاری }

بیا می خواهم رازی را بگویم . .

پسرها عروسك ندارند، درد دل كردن و حرف زدن را یاد نمی گیرند،

نگاه كن

فقط بلدند أسباب بازیهایشان را پرت كنند،

پسرها اشك هم ندارند،

می ترسند مردیشان زیر سوال برود،

می شنوی؟؟

ته صدای فریاد شان گریه ای بی صدااست .

با یك اغوش ساده می شود قلب هر مردی را به دست اورد،

نگأهشان كن،

وقتی گرسنه اند ،مریضند، خسته اند،دلت نمی سوزد برایشان،

ببین پدرت وقتی مادرت نیست چقدر پیر است ?

می دانم از پسرها ناراحتی جر زنی می كنند؟

بی معرفتند،؟

حرف بد می زنند؟

بازی بلد نیستند، !!

آنها تقصیری ندارند ،

كسی نازشان نمی كند،

گل سر صورتی به موهایشان نمی زند،

سیلی می خورند كه یادشان بماند باید قوی باشند .

دخترک . . .

پسر ها نمیشکنند

مگر به دست دخترکی همچون تو...

مى خواهى بروى ؟

بهانه مى خواهى ؟

بگذار من بهانه را دستت دهم …

برو و هرکس پرسید بگولجوج بود….

همیشه سرسختانه عاشق بود….

بگو فریاد مى کردهمه جا فریاد مى کردکه فقط مرا مى خواهد

بگو دروغ مى گفت….مى گفت هرگز ناراحتم نکردى

بگو بی احساس بودبه همه فریادها , توهینها و اخمهایم

فقط لبخند میزد

بگو او نخواست ,نخواست کسى جز من در دلشخانه کند